Het EK van Denemarken leek voorbij nog voor het begonnen was. De dramatische hartstilstand op het veld van sterspeler Christian Eriksen duwde de hele ploeg in een emotionele put. De beslissing om later op de dag de match te hernemen bleek de foute: de op papier sterkere Denen verloren tegen Finland. Je zou het hen vergeven moesten ze gebroken huiswaarts gekeerd zijn. In de plaats daarvan gebeurde het omgekeerde: de ploeg vond een hernieuwde kracht, kon zich ondanks verlies toch optrekken aan een sterke partij tegen België en knalde zich via Rusland en Wales overtuigend naar de kwartfinale. Daar lieten ze zich niet intimideren door Tsjechië en verzilverden ze zelfs hun ticket naar de halve finale van het EK.
De wederopstanding van het Deense elftal steunt op twee psychologische pijlers. Eerst en vooral draaiden enkele situationele aspecten goed uit. Aanvoerder Simon Kjær reageerde knap door meteen de eerste zorgen toe te dienen en zijn spelers rond de gevallen Erikssen te verzamelen. Coach Kasper Hjulmand was dan weer groot genoeg om toe te geven dat het misschien geen goed idee was om de wedstrijd de dag zelf verder te spelen. Hij toonde zich bovendien eerst mens en dan pas coach: aan knuffels geen gebrek. Dergelijke menselijkheid heeft een belangrijke impact op het gemoed van de medespelers. Het versterkte de onderlinge banden, waardoor ze samen de kracht vonden om in het toernooi verder te gaan.
De hele situatie zorgt automatisch voor een soort bezinningsmoment bij de voetballers. Het psychologische aspect daarvan kan je nauwelijks onderschatten. De eindoverwinning lijkt plots minder belangrijk en individuele voetballers vragen zich noodgedwongen af waarom ze überhaupt het veld op lopen. Na de hartaanval van Eriksen is het antwoord eenvoudig: niet om te winnen, maar om zo goed mogelijk te spelen en hun gevallen kompaan en zichzelf eer aan te doen. Het doel van de match is niet meer de overwinning. De focus schuift weg van de eindscore naar het spel zelf en de manier waarop ze het als team willen spelen.
Dat is niet vanzelfsprekend. Topatleten starten vaak met het idee dat ze moeten winnen. Hoe ze dat precies gaan doen, weten ze niet. Daar komt bij dat de tegenstander dezelfde ambitie koestert. In een ploegsport heb je bovendien nooit de complete controle over wat er gebeurt. ‘Winnen’ als doelstelling werkt niet. Het is belangrijker om te focussen op het proces: wat kan je controleren, en waarom doe je wat je doet?
De aanpak werkte voor de Denen. Tegen België speelden ze een knappe match. Ze verloren, maar dat was geen ramp. Winnen was niet de ambitie, goed spelen wel. Zo konden ze in de match tegen Rusland opnieuw met volle motivatie aan de bak, met resultaat. De focus op het eigen spel, het groepsgevoel en de juiste motivatie (spelen voor Eriksen) lieten hen vervolgens toe om Wales plat te walsen en Tsjechië een lesje te leren.
Die focus op het proces, de factoren die je in handen hebt en vooral het waarom: het zorgt voor een mindset die niet alleen in de sport zijn vruchten afwerpt. Grote events in het leven zoals de hartaanval van een medespeler, maar ook een zwaar ongeluk of de dood van een geliefde nopen ons tot nadenken over waar we mee bezig zijn en wat de achterliggende zin daarvan is. Zo kom je opnieuw tot de essentie van de zaak.
Je hoeft gelukkig niet te wachten op een tragedie om een stapje achteruit te nemen en even te bezinnen over je interne drijfveren. Dat kan je nu doen. Waarom doe jij je job graag? Denk daarbij niet aan de externe factoren. Net als de beker van het EK zijn een goede evaluatie, een mooie wagen of een promotie niet de juiste motivatie om op lange termijn het beste uit jezelf te halen. Denk na over wat je zelf belangrijk vindt aan je job, hoe je geraakt bent waar je vandaag staat en waar je precies voldoening uithaalt.
Wie zich te veel focust op grote externe doelen, loopt al snel tegen een muur aan. Net als de Deense spelers kan je niet alles controleren en net als de Europese beker kan een professionele doelstelling veraf lijken. Door die externe motivatie aan de kant te schuiven en te focussen op interne zingeving, kan je boven jezelf uitstijgen. Je blijft geëngageerd en je batterij blijft vol. Door je niet langer blind te staren op een vooropgesteld resultaat, zal je ironisch genoeg sneller dichter bij dat beoogde resultaat geraken.
Over dergelijke zaken nadenken, is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Onderstaande tips kunnen je helpen om concreet aan de slag te gaan.
Gewapend met de antwoorden op bovenstaande vragen kan je er naar streven het beste uit jezelf te halen vanuit intrinsieke motivatie in de plaats van de externe doelen die veraf lijken en waarover je weinig controle hebt.
Goed, Beter, Best: Hoe blijf je gemotiveerd? De laatste cross van het jaar komt eraan. Door de afwezigheid van Van der Poel en van Aert hebben andere toppers zoals Iserbyt en Vanthourenhoutplots weer wat meer kans om als eerste over de finishlijn te bollen. Het veldrijden barst net als veel andere sporten van het talent,
Durf te zeggen dat je de beste wil zijn “Wij willen wereldkampioen worden.” De Rode Duivels durfden het nooit met zoveel woorden zeggen, maar onze hockeymannen pakten het anders aan. De Belgische hockeykampioenen staken hun einddoel niet onder stoelen of banken. Het mag deze keer dan net niet gelukt zijn, de manier waarop de Red
Steevast last van een winterdip? Dat hoeft zo niet te zijn. Minder lichturen en lagere temperaturen zijn geen onoverkomelijke obstakels. Met de juiste routine, aandacht voor sociale contacten en vooral realistische doelen blijf je de beste versie van jezelf. “De winter is al te lang bezig. Ik heb mijn dip weer, zoals ieder
